بیش از اینها می توان خاموش ماند
ماه رمضان آمده و دوباره نظم آرامش را توی ساعت های شبانه روزم پاشیده. کنار همه ی دلهره ها و ترس ها و کارهای نکرده ام لحظات سکوت آرام این شب ها را دوست دارم. سکوت طولانی عميق. عاشق برق چشمانت هنگام ربنای افطارم کوچولوی ٨ ساله ی من که با افتخار اولین روزه ی کله گنجشکی ات را برای معلمت و مامانی و عزیز جون تعریف می کنی. دنیای رمضان و قصه ی افطار و سحر مثنوی مثنوی حرف دارد که تنها با نگاه به چشمان فرزانه و پیام سحر گاه به نرگس می شود فهمید. خدایا سپاس بابت نعمت حیات. متشکرم که زنده ام و این سکوت زیبا و حال خوب را در سلامتی تجربه می کنم. بهار شده. مرا به روستایی دور در دل کویر بردی تا پشتم را به ماسه های نرم و زمین شور بچسبانم و به سقف آبی زل بزنم و خستگی در کنم. بوی کویر حال دلم را خوب کرد. به هیچ کس پیام تبریک نفرستادم. جواب تبریک ها را با جمله ای که از پیامک تبریک بانک کپی کردم دادم... این بهار را دوست دارم. برای خودم پیرهن چین دار نخی خریده ام تا آوین ذوق کند لای چین های دامنم و چشمانش از شوق برق بزنند. تابلوی � دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای... فرشته ات به دو دست دعا نگهدارد� را با خط آن استاد خطاط چسبانده ام به دیوار پذیرایی... از بین آن همه حافظ... و از بین آن همه کلمه دعا... با اینکه دیگر دختر معتقد عارف مومنی نیستم. و تنها نخ باریک عهدی درونم پیوندم می دهد با مهربانی و راستگویی و بد نکردن در حق دنیا... ولی این غزل و این بیت را دوست داشتم بر دیوار خانه ام جاودانه کنم تا یادگار بماند تا ابد... این روزها تمرین مردن می کنم. تمرین دل کندن. لحظاتی که خانه خالی است و ساکت و نیمه شب ها به دلبستگی هایم فکر میکنم به لحظاتی که بیشتر دوستشان دارم. به چیزهایی که جدا شدن شان را نمی توانم. تقریباً هرشب و توي هر مکالمه ای از رضا قول گرفته ام که بعد از مرگ در دنیای مردگان دنبالم بگردد تا گم نشوم... آه... گوشی ام را دوست دارم... مبل راحتی بلند روبروی تلویزیون را که کتاب ها و سیستم و سررسیدم کنارش هست... انگشتر انار و کاپشن کرمی که ده سال پیش خریده ام... وبلاگم را خیلی دوست دارم... برق چشمان دانش آموزان ابتدایی را. معلم بودنم را. دست های رضا را. برق چشمان آوا و بغل آوین... صحبت کردن با نرگس... بهار شیرینی است... بهارم مبارک
| Design By : Mihantheme |
