تسلیت...

رسم تسلیت گفتن به داغداران واقعه مرگ. در شادی ها همه هم را نمی بینیم. رسم مهمی است تسلیت گفتن در غم ها و سوگواری ها. رسمی که به شدت از آن بیزارم...

همیشه بی کلمه می شوم در مواجهه با غم آدمها پس از رویارویی با مرگ... و از کلمات متن های طولانی پیام های تسلیت بیزارم این جور وقت ها...

خبر رفتنت را همکاران مدرسه شنیده اند و مدام پیام تسلیت می آید. متنفرم از دیدن و شنیدن و خواندن این پیام ها. انگار آدم ها اصرار داشته باشند بر سرت بکوبند که تو نیستی...

نیست... رفته... نیست...

شاید رسم خوبی است... نمي دانم. دوست دارم برای همدردی با دیگران در این مواقع سبک جدیدی اختراع شود. تنها یک نگاه. یا بغل. یا یک استیکر. یا فقط سه نقطه... کاش همچین نمادهایی بنیان گذاری شود. همان یک دقیقه سکوت به احترام درگذشت کسی. چقدر خوب است آن یک دقیقه سکوت. چقدر فهم و شعور دارد سکوت در آن لحظات حساس همراه خودش...