من در تو ریشه دارم و تو در زمانی جاری زیر پوست شهر ریشه دوانده ای. نگاه دوست داشتنی ات را قاب کرده اند به فرهنگ کهنه و اصیل این شهر و چسبانده اند به این ایام. مگر می‌شود اين فصل بیاید و دلتنگ تو نشد... یاد تو نکرد... فراموش نمی شوی آژان. یادت و نامت در حافظه ی زمان ثبت شده است. تو از آخرین بازمانده های نسل خودت روی زمین بودی. این واژه را هم همراه خودت بردی و بعید می‌دانم که بعد از تو، در این شهر کسی را به این نام بنامند. به یاد بابابزرگم که مثل خودش بود.

28 تیر 140‪2