وقتی از ماشین پدرت پیاده شدی سمتم نیامدی. بغلم هم نکردی... جوری رفتار کردی انگار اتفاقی نیفتاده... نزدیک افطار که روی تخت بغلت کردم با اخم گفتی تو منو تنها گذاشتی... کار بدی کردم. باید توضیح می دادم تا طاقت بیاوری. نباید تنها با گریه ولت می کردم. محکم بغلت می زنم و می گم ببخشید. مامان ها هم اشتباه می کنن...

بعد از افطار است. دورم می چرخی توی آشپزخانه. می گویم آوین بیا درد دل کنیم... آرام می آیی می نشینی روی صندلی...

_ همه بچه ها روز اول مهد گریه می کنن و نگرانن. می ترسن که مامان شون نیاد. آوا میگه آره... منم گریه می کردم...

تو بغض می کنی و آرام اشکهایت را پاک می کنی. عروسکت را می آورم. نرگس گفته بود نمایش عروسکی جواب می دهد... عروسکت مهد را دوست ندارد و گریه کرده. تو مسئولش می شوی که ببری اش مهد و مراقبش باشی. می گویم هر وقت دلت برایم تنگ شد مینا را محکم بغل بزن و توي دلت بشمار. زود می آیم دنبالت. باهم قدم می زنیم و برایت بستنی می خرم. قول می‌دهم آوین. قول غولی... قول غولی قول محکمی است توی دنیای تو. اشکهایت را پاک می کنی.

همراهت نیامدم روز دوم... به پدرت سپردمت... او دلش قرص تراز من است. فقط دوساعت خوابیده ام و مضطربم. مربی مهد گفته امروز گریه نکرده ای...

دنبالت آمدم. خوشحال سمتم دویدی و بغلم زدی. گفتی مامان مینا رو محکم بغل زدم و توي دلم شمردم و منتظرت موندم. ممنون که اومدی دنبالم. تو مامان دنیایی...

تمام راه تا خانه را بستنی صورتی به دست تکرار کرده ای ممنون که اومدی دنبالم مامان دنیای منی...

نمی دانم چرا هنوز هم صورتم خیس است. مادر شما دوتا بودن خوشبختی خیلی بزرگی است. از چالش مهد عبور کرده ایم. حالا فقط با بغض می روی هرچند وارد کلاس و گروه بچه‌ها نمی شوی اما تنها منتظرم می مانی... بدون بی تابی.

ممنونم که دختر منی. تو آوین دنیای منی.