بی کلمه شده ام... فقط اشک همراه و همدم این روز هایم است. اشکی که تمام نمی شود. بی قراری ای که پایان ندارد. ترسی که همه ی تنم را پر کرده. دستت را دراز کن از آن بالا... واسطه ها را کنار بزن. شیطان ها و فرشته ها و دربان ها و خدم و حشمت را... خودت. خود خودت دستت را فرو کن توی تنگ دلم. آشوب را بخوابان و آبها را گرم کن. خود خودت. همان خدای مهربان کعبه باش. بیا پایین و بغلم بزن... من هیچ چیزی را جز خود خودت باور نمی کنم... هیچ حرفی را... هیچ حضوری را. بدان که پس از مرگم تمام صحراهای عدم را به دنبالت می گردم. بدان که باید محکم بغلم کنی. بدان که نمی توانی من را با حساب و کتاب و عتابت بترسانی. بدان که هیچ چیزی را جز خودت باور نمی کنم. باید سر قرارمان بمانی. من انگشتر عشق تورا به انگشتم کردم آن سالها. وعده مان لای ابرها بود قبل از طلوع و پس از آن... باور کن که شده هزار سال میلیون ها سال یا هرقدر طول بکشد. هرقدر حشم و خدم داشته باشی که بنا باشد بسوزانند بچزانند و هرچه. دست برنمی دارم. باید پس از آن سوراخ تنگ قبر و پشت آن سیاهی ها تو باشی و محکم بغلم کنی....